การตรวจร่างกายสัตว์เลี้ยงของคุณอย่างง่ายๆที่บ้าน 2

การตรวจร่างกายสัตว์เลี้ยงของคุณอย่างง่ายๆที่บ้าน 2

“คุณสามารถทำให้สัตว์เลี้ยงของคุณมีสุขภาพที่ดีได้โดยการเรียนรู้ถึงว่า “อะไรคือความผิดปกติของสัตว์เลี้ยง”
เมื่อเสร็จจากการตรวจร่างกายทั่วไป ก็เริ่มทำการตรวจร่างกายเฉพาะส่วนได้เลย โดยเริ่มจาก ตาซึ่งปกติควรเปิดกว้างและดูสดใส ลองดูว่าตาแดงผิดปกติหรือไม่ ตาแฉะหรือปล่าว การที่มีขี้ตาใสๆ เล็กน้อย ถือว่าปกติ ถ้าสัตว์เลี้ยงไม่ได้รับสารอะไรไปทำให้เคืองตา แต่ถ้าพบว่าขี้ตาเป็นเมือกหรือเป็นหนอง ก็แปลว่าผิดปกติ
โรคที่ทำให้ตาดูว่าผิดปกติได้แก่ รอยขุ่นหรือแผลที่กระจกตาจะทำให้เจ็บตาและกระพริบตาบ่อย ต้อกระจกจะทำให้เลนส์ตาขุ่นขาว ต้อหินมักทำให้ปวดตาและตาแดงเยื่อตาขาวอักเสบจะทำให้รอบๆ หนังตาแดงและมีขี้ตามาก ถ้าสัตว์เลี้ยงของคุณมีอายุมากการที่พบว่าเลนส์ขุ่นอาจเป็นผลจากอายุซึ่งพบได้ปกติจะไม่รบกวนการมองเห็นซึ่งสัตวแพทย์จะแยกได้ว่าเป็นต้อกระจกหรือไม่ โดยดูจากการตรวจความสามารถในการมองเห็น

หู คืออวัยวะต่อมาที่ควรดูว่ามีอาการบวมหรือเจ็บหูหรือไม่ ลองสังเกตดูว่ามีกลิ่นผิดปกติหรือเปล่า แยกให้ออกว่ากลิ่นผิดปกติกับกลิ่นปกติต่างกันอย่างไร ดูว่าหูแฉะหรือไม่ ถ้าแฉะแปลว่าน่าจะมีการติดเชื้อในหูแล้ว การติดเชื้อในหูจะทำให้สัตว์ปวดหู จะทำให้พบได้แต่เนิ่นๆ จะทำให้สัตวแพทย์สามารถลงมือรักษาได้ก่อนที่จะแสดงอาการเจ็บหู

ในปากของสัตว์เลี้ยง สิ่งที่ต้องดูคือสีของเหงือกปกติจะมีสีชมพูและถ้าคุณลองกดเหงือกเบาๆ แล้วปล่อย จะพบว่าสีเหงือกจะมีสีซีดลงแล้วกลับเป็นสีชมพูภายในเวลาไม่ถึง 1 วินาที ถ้าคุณพบสิ่งเหล่านี้แปลว่าระบบไหลเวียนเลือดของสัตว์เลี้ยงของคุณปกติดี
การที่สีของเหงือกเปลี่ยนไป แปลว่าผิดปกติแล้ว ถ้าสีเหงือกซีดแปลว่า สัตว์เลี้ยงมีปัญหาโลหิตจาง ถ้าสีออกฟ้าแปลว่ามีปัญหาที่ระบบหายใจหรือที่หัวใจ ถ้ามีสีออกเหลืองแปลว่าตับมีปัญหา จุดดำบนเหงือกอาจเป็นพวกเม็ดสี ซึ่งอาจถือว่าปกติ แต่วิธีที่ดีที่สุดคือถ้าเห็นสีเหงือกผิดปกติ ควรนำสัตว์เลี้ยงไปหาสัตวแพทย์
สังเกตดูว่ามีกลิ่นปากหรือไม่ โดยทั่วไปกลิ่นปากมักมาจากปัญหาของเหงือกและฟันแต่บางครั้งกลิ่นปากอาจบอกถึงว่ามีปัญหาเกิดกับไต หรือระบบทางเดินอาหารแล้วเช่นกันลองสังเกตดูที่ฟันโดยเฉพาะพวกซี่ในๆ ของปาก ฟันปกติควรมีสีขาวและผิวเรียบ ถ้ามีสีเหลืองหรือสีน้ำตาล แปลว่าอาจมีหินปูนมาจับแล้ว ควรพาไปหาสัตวแพทย์เพื่อขูดออก
ถ้าเหงือกแดง หรือมีการระคายเคืองมักเป็นอาการที่บ่งชี้ว่ามีปัญหาเกี่ยวกับฟันแล้วขณะที่คุณเปิดปากสัตว์เลี้ยงลองสังเกตดูว่ามีก้อนเนื้อหรืออาการบวมในช่องปากหรือไม่ ในช่วงนี้ลองดูลิ้นด้วย

จากนี้มาดูที่จมูก ปกติไม่จำเป็นว่าต้องมีสีดำและชื้นเสมอไป ในบางตัวจมูกอาจมีสีชมพูหรือน้ำตาล และพบบ่อยที่จมูกปกติจะแห้ง สังเกตน้ำมูก ถ้าเห็นมากกว่า 1 วัน มักผิดปกติ ควรพาไปพบสัตวแพทย์เพื่อทำการรักษา

บริเวณที่อก ลองคลำการเต้นของหัวใจดู โดยลองคลำแถวอกฝั่งขวาแถวหลังขาหน้า อาจลองคลำชีพจรที่พบด้านในของขาหลังดูก็ได้ แต่การคลำชีพจรจะทำได้ยากกว่าการคลำการเต้นของหัวใจ โดยเฉพาะในแมว แต่คุณสามารถทำได้ถ้าคุณหมั่นฝึกทำบ่อยๆ
ถ้าคุณคลำพบการเต้นของหัวใจแล้วลองนับดูว่าเต้นกี่ครั้งต่อนาทีปกติจะประมาณ 70 ถึง 160 ครั้งต่อนาที ในสุนัข และ 110 ถึง 240 ครั้งต่อนาทีในแมว จังหวะการเต้นของหัวใจควรสม่ำเสมอ บางครั้งอาจเร็วขึ้นหรือช้าลงตามจังหวะการหายใจได้ แต่ถ้าจังหวะการเต้นไม่สม่ำเสมอ ควรพาไปพบสัตวแพทย์ทันที

สังเกตการหายใจว่าสม่ำเสมอหรือไม่ หายใจลำบากหรือถี่ๆ หรือเปล่า หายใจดังหรือไม่ อาการหายใจเร็ว หายใจลำบาก มีเสียงครืดคราด เป็นการบอกว่ากำลังมีปัญหา ส่วนอาการหอบถ้าพบในขณะที่อากาศร้อน กำลังตื่นเต้นหรือเครียดถือว่าปกติ
ลองสังเกตบริเวณท้อง สังเกตลักษณะรูปทรงว่าเป็นอย่างไร ถ้าท้องมีลักษณะป่องกางออกจะบ่งบอกถึงว่าน่าจะมีพยาธิในลำไส้ในสัตว์อายุน้อย หรืออาจมีน้ำคั่งในช่องท้องโรคของต่อมไร้ท่อหรือเนื้องอกในสัตว์อายุมากถ้าคลำดูแล้วพบว่ามีอาการปวดท้องควรรีบไปพบสัตวแพทย์ทันที

ส่วนขาและฝ่าเท่าทั้งสี่ ลองดูว่ามีการบวมหรือเจ็บหรือไม่เพราะว่าปัญหาของข้ออักเสบ มะเร็งของกระดูก กระดูกหัก เอ็นยึดหรือพลิกก็อาจทำให้เกิดการบวมและเจ็บได้ สังเกตท่าเดิน แยกให้ออกว่าเป็นปกติหรือผิดปกติ เพราะท่าเดินที่ผิดปกติจะเป็นอาการแรกและเป็นอาการที่ดูง่ายที่สุดที่จะบอกว่ามีปัญหาที่ขาหรือไม่ ลองสังเกตที่เล็บด้วย ควรตัดเล็บด้วยตัวคุณเองทุก 2 สัปดาห์ อย่าลืมดูให้ทั่วทุกนิ้วด้วย

ต่อมาเราจะมาตรวจที่หางและบั้นท้ายรวมทั้งแถวๆ ก้น พยายามอย่าแสดงอาการรังเกียจ เพราะว่าทวารหนักจะเป็นที่ที่พบว่ามีก้อนเนื้อที่ผิดปกติในสัตว์อายุมาก ซึ่งเป็นสิ่งสำคัญที่ต้องตรวจหาดู คุณจะไม่สามารถเห็นต่อมกลิ่นข้างก้น แต่คุณก็ควรที่จะรู้ถึงความสำคัญของมัน ต่อมนี้จะอยู่ข้างในทวารหนักจะมีหน้าที่ปล่อยสารที่มีกลิ่นเหม็นออกมาในขณะสัตว์เลี้ยงถ่ายอุจจาระหรือยู่ในภาวะเครียดซึ่งอาจเกิดการอุดตันของต่อมนี้ได้ ซึ่งสัตว์เลี้ยงจะแสดงอาการกระสับกระส่ายไถก้นไปกับพื้น ซึ่งถ้าคุณพบอาการนี้ควรพาสัตว์เลี้ยงไปพบสัตวแพทย์เพื่อทำการรักษาต่อไป

ถ้าคุณสังเกตดูรู้สึกว่าสัตว์เลี้ยงของคุณไม่สบาย คุณอาจลองวัดอุณภูมิก็ได้ซึ่งปรอทวัดไข้นี้คุณหาซื้อได้จากร้านขายยาทั่วไปควรใช้แบบเหน็บทวารหนัก สัตว์ที่มีไข้มักจะซึมและกินอาหารน้อยกว่าปกติ เจ้าของอาจสังเกตดูได้ว่าประกายตาจะไม่สดใส
ก่อนวัดอุณหภูมิควรสะบัดปรอทวัดไข้ให้ตัวปรอทลงไปในกระเปาะก่อน แล้วทาเจลหล่อลื่นที่กระเปาะ แล้วสวนเข้าไปในทวารหนักให้ลึกประมาณ 1 นิ้ว แล้วจับปลายอีกด้านไว้ เหน็บไว้ประมาณ 1 นาที แล้วอ่านผล ถ้าพบว่ามีอุณหภูมิสูงกว่า 103 องศาฟาเรนไฮด์แปลว่ามีไข้ และควรพาไปหาสัตวแพทย์เพื่อทำการรักษาทันที ห้ามใช้ยาในกลุ่มยาแก้ปวดลดไข้ โดยปราศจากการแนะนำให้ใช้จากสัตวแพทย์เป็นอันขาด โดยเฉพาะพาราเซตามอลจะเป็นพิษต่อตับและไตของแมวอย่างรุนแรงถึงตายได้

ถึงแม้ว่าการตรวจร่างกายทั้งหมดจากที่กล่าวมาจะดูเหมือนว่าใช้เวลามาก แต่ถ้าคุณทำจนชำนาญแล้ว คุณจะพบว่าสามารถทำครบทุกอย่างทุกขั้นตอนเสร็จใน 5 นาทีเท่านั้นในช่วงเวลานี้คุณจะสนุกกับการตรวจซึ่งจะดูเหมือนว่าคุณเล่นกับสัตว์เลี้ยง ซึ่งสัตว์เลี้ยงของคุณก็จะรู้สึกสนุกสนานไปด้วยเช่นกัน นอกจากนี้ คุณยังสามารถเป็นผู้ช่วยที่ดีของสัตวแพทย์ ในการรักษาสัตว์เลี้ยงของคุณอีกด้วย ซึ่งมาจากการสังเกตสัตว์เลี้ยงอันยอดเยี่ยมของคุณนั่นเอง ถ้าคุณพบสิ่งผิดปกติหรือไม่แน่ใจในสิ่งที่เกี่ยวกับสัตว์เลี้ยงของคุณรีบพาสัตว์เลี้ยงไปพบสัตวแพทย์ทันที เพื่อที่จะได้แก้ปัญหาได้แต่เนิ่นๆ

กรุณาใช้เอกสาร ตารางบันทึกการตรวจร่างกายสัตว์เลี้ยงของคุณอย่างง่ายๆที่บ้าน เพื่อช่วยในการบันทึกสิ่งปกติที่ตรวจพบ ซึ่งติดต่อขอเอกสารได้จากผู้เขียน

การตรวจร่างกายสัตว์เลี้ยงของคุณอย่างง่ายๆที่บ้าน 1

“คุณสามารถทำให้สัตว์เลี้ยงของคุณมีสุขภาพที่ดีได้โดยการเรียนรู้ถึงว่า “อะไรคือความผิดปกติของสัตว์เลี้ยง”

คุณเคยคิดว่าคุณสามารถมีส่วนในการทำให้สัตว์เลี้ยงของคุณมีอายุยืนที่สุด และมีสุขภาพดีที่สุดหรือไม่ ถ้าคุณเคยคิด ข้อเขียนนี้จะเป็นทางหนึ่งที่จะให้คุณได้เรียนรู้ว่า คุณจะรู้ได้อย่างไรว่าสัตว์เลี้ยงมีปัญหาเพื่อที่แก้ไขได้ง่ายและทันท่วงที

การที่เจ้าของจะตรวจสุขภาพสัตว์ด้วยตนเองเป็นประจำจะสามารถช่วยให้รู้ถึงอาการแรกเริ่ม และช่วยให้สัตวแพทย์แก้ไขปัญหาได้ง่ายขึ้น เช่นเดียวกับในคน ถ้ารักษาตั้งแต่แรกเริ่มมีอาการจะทำให้โรครักษาง่ายและหายขาดได้

การพาสัตว์ไปหาสัตวแพทย์เพื่อฉีดวัคซีนและตรวจร่างกายประจำปีมักพบว่าไม่เพียงพอ ในบางครั้งสัตวแพทย์อาจพบความผิดปกติบางอย่างเช่น อาจพบก้อนเนื้อที่ผิดปกติในช่วงที่พาสัตว์มาฉีดวัคซีนและตรวจร่างกายประจำปี ซึ่งสัตวแพทย์จะต้องการทราบประวัติของก้อนเนื้อนี้เช่นเพิ่งเห็นหรือเป็นมานานแล้ว มีการเปลี่ยนรูปร่างและขนาดหรือไม่ เพื่อที่สัตวแพทย์จะได้ประเมินสภาพเพื่อจัดการแก้ไขต่อไป

ถ้าคุณทำการตรวจร่างกายสัตว์เลี้ยงของคุณเบื้องต้นเองที่บ้านทุกสัปดาห์เป็นประจำ คุณจะพบว่าคุณสามารถที่จะให้ข้อมูลความผิดปกติของสัตว์เลี้ยงที่สำคัญแก่สัตวแพทย์ได้อย่างมากมายทีเดียว นอกจากนี้การนวดและการสัมผัสตัวสัตว์เลี้ยงในช่วงที่คุณทำการตรวจร่างกายสัตว์จะช่วยให้สัตว์มีอาการผ่อนคลายและยังเพิ่มความผูกพันระหว่างคุณและสัตว์เลี้ยงให้มากขึ้นอีกด้วย

การตรวจร่างกายสัตว์เลี้ยงของคุณสามารถทำได้ในช่วงที่คุณกำลังแปรงขน หรือเช็ดตัวหลังอาบน้ำ ช่วงอายุที่ควรเริ่มทำครั้งแรกที่ดีที่สุดคือช่วงที่สัตว์เลี้ยงอายุน้อยๆ แต่สัตว์เลี้ยงที่โตแล้วถ้ายังไม่เคยลองทำ ก็ลองทำดูได้ อาจจะลำบากกว่าเล็กน้อยแต่ก็ไม่เหนือบ่ากว่าแรงที่จะทำ พยายามทำให้ทั้งการแปรงขนและการตรวจร่างกายเป็นของสนุก โดยอาจคิดว่ามันเป็นเกมส์ที่คุณกำลังเล่นกับสัตว์เลี้ยงของคุณอยู่ซึ่งจะทำให้สัตว์เลี้ยงของคุณเรียนรู้และชอบ แล้วจะไม่มีความรู้สึกกลัวในขณะถูกควบคุม อาจมีการให้รางวัลเช่น ขนมหรือของเล่นบ้างก็ได้ และควรทำในขณะที่สัคว์เลี้ยงอยู่ในช่วงพักจากการเล่นซน อย่าทำในช่วงที่สัตว์เลี้ยงกำลังเล่นซนเพราะจะทำให้สัตว์เลี้ยงของคุณรู้สึกว่าถูกขัดขวางความสนุก ซึ่งอาจทำให้ไม่ค่อยยอมให้ทำในครั้งต่อๆไปได้

เราจะเริ่มขั้นตอน (ดูและบันทึกในตารางบันทึกการตรวจร่างกายสัตว์เลี้ยงประกอบกันด้วย)การตรวจจาก การสังเกตกิริยาท่าทางของสัตว์เลี้ยงเป็นอย่างแรก กล่าวคือดูว่าลักษณะอาการทั่วไปของสัตว์เลี้ยงเป็นอย่างไรบ้าง ปกติหรือซึมลงเป็นต้น ต่อมาก็ทำการนวดคลำไปตามตัวสัตว์ ไม่ควรสนใจว่าสัตว์ต้องอยู่ในท่ายืน นั่ง หรือนอน ที่สำคัญขอให้พยายามทำให้ได้ทั่วตัวก็พอ

เราจะเริ่มการคลำจากบริเวณหัวและคอ แล้วค่อยๆไล่ไปที่หาง พยายามตรวจทั้งบริเวณหูและจมูก ต่อมานวดคลำแถวลำตัว ถ้าคลำพบชั้นไขมันให้สังเกตุดูว่าคลำซี่โครงได้หรือไม่ ลองสังเกตดูว่าแนวเส้นเอวเป็นอย่างไร ถ้าคลำซี่โครงไม่ได้และแนวเส้นเอวดูกางๆ ก็หมายความว่าคุณต้องขอคำปรึกษาจากสัตวแพทย์เกี่ยวกับการลดความอ้วนแก่สัตว์เลี้ยงของคุณแล้ว แต่ถ้าคุณสามารถคลำซี่โครงจนสามารถนับได้ละก้อ คุณควรพาสัตว์เลี้ยงของคุณไปพบสัตวแพทย์โดยเร็ว เพราะว่าสัตว์เลี้ยงของคุณมีปัญหาน้ำหนักตัวลดลงมากกว่าปกติแล้วซึ่งบ่งชี้ถึงว่ามีสิ่งผิดปกติเกิดกับสัตว์เลี้ยงของคุณแล้ว อีกวิธีที่ดีกว่าในการตรวจสอบดูว่าน้ำหนักตัวเท่าไร เพิ่มหรือลดอย่างไรก็คือ การชั่งน้ำหนักตัวสัตว์เดือนละครั้งเป็นอย่างน้อย

ถ้าสัตว์เลี้ยงเกร็งตัวต้านการนวดคลำ จะทำให้คุณตรวจลำบาก อย่าเพิ่งรีบยอมแพ้ ควรใช้ความอดทนและนุ่มนวล แต่คงที่ต่อเนื่อง ซึ่งสัตว์เลี้ยงของคุณจะค่อยๆยอมให้ทำและเริ่มผ่อนคลายเอง อาจมีสุนัขบางตัวแสดงอาการคำราม ซึ่งในกรณีนี้ เพื่อความปลอดภัยของคุณและสัตว์เลี้ยง คุณควรเลิกทำทันทีแล้วขอคำปรึกษาหรือความช่วยเหลือจากสัตว์แพทย์จะดีกว่า ลองสังเกตุหาก้อนเนื้อหรือรอยช้ำ สังเกตุความรู้สึกเวลาคลำซี่โครงหรือกระดูกควรให้ความรู้สึกทีเหมือนกัน ลองนับหัวนมดูจะช่วยให้คุณรู้ตำแหน่งของมัน และอย่าแปลกใจถ้าพบว่าสัตว์เลี้ยงตัวผู้ของคุณก็มีหัวนมเช่นกัน

ต่อมาลองดูว่าปริมาณน้ำในร่างกายของสัตว์เลี้ยงเป็นอย่างไรโดยใช้วิธีง่ายๆคือ ลองดึงหนังแถวๆคอด้านบนของสัตว์เลี้ยงของคุณขึ้นมาเล็กน้อยและเบาๆ แล้วปล่อย เท่านี้คุณก็จะรู้อย่างคร่าวๆแล้วว่าปริมาณน้ำในร่างกายของสัตว์เลี้ยงของคุณเป็นอย่างไร โดยถ้าคุณปล่อยผิวหนังแล้ว ผิวหนังกลับที่เดิมทันทีแปลว่าปกติ ถ้าน้ำในร่างกายน้อยเกินไป ผิวหนังจะยังคงตั้งอยู่หรือค่อยๆกลับที่เดิมอย่างช้าๆ การทดสอบนี้ควรมีไว้เพื่อการอ้างอิงเท่านั้น อย่าปล่อยให้สัตว์เลี้ยงของคุณแสดงผลการทดสอบว่าน้ำในร่างกายน้อยเกินไปเด็ดขาด เพราะสัตว์เลี้ยงที่แสดงอาการนี้มักป่วยหนักแล้ว

จากนี้ลองลูบจากหางไปหัวเพื่อตรวจหาดูว่ามีสิ่งผิดปกติบนผิวหนังหรือไม่เช่น สะเก็ด ขี้รังแค แมลง หรือแมงต่างๆที่อยู่บนผิวหนัง ได้แก่ เห็บ หมัด เหา หรือไร แต่ที่พบได้บ่อยๆคือ เห็บและหมัด ซึ่งหมัดจะเป็นตัวนำไข่ของพยาธิตัวตืดไปติดสัตวเลี้ยงของคุณ และอาจทำให้เกิดอาการแพ้น้ำลายหมัดอย่างรุนแรงได้ ในขณะที่เห็บจะเป็นตัวนำพยาธิในเม็ดเลือดมาสู่สัตว์เลี้ยงของคุณ ในบางครั้งที่สัตว์เลี้ยงของคุณมีหมัด แต่คุณอาจหาตัวหมัดไม่เจอ คุณไม่ต้องแปลกใจเราสามารถหาได้ว่ามีหมัดหรือไม่ได้โดยดูจากหลักฐานที่มันทิ้งไว้นั่นคือขี้หมัด ซึ่งจะคล้ายๆเม็ดพริกไทหยาบสีดำติดอยู่ที่ขนซึ่งขี้หมัดนี้ถูกน้ำจะเปลี่ยนสีเป็นสีออกแดง

วิธีการดูแลสัตว์เลี้ยงเมื่อเกิดปัญหาท้องเสีย

อาการท้องเสียเกิดจากหลายสาเหตุตั้งแต่การติดเชื้อ อาหารเป็นพิษ หรือแม้แต่การอุดตันของลำไส้ ซึ่งการดูแล รักษาก็ขึ้นกับสาเหตุของโรคนั้นๆ

ลักษณะที่บอกว่าท้องเสีย
ลักษณะที่บอกว่าท้องเสียได้แก่ อุจจาระเละ ถึงเหลวเป็นน้ำ อาจมีมูกหรือเลือดปน อาจถ่ายบ่อยกว่าปกติ ปริมาณอุจจาระอาจมากขึ้น บางครั้งอาจมีอาหารที่ยังไม่ย่อยปนออกมา
อาการท้องเสียอาจเกิดจากความผิดปกติที่ลำไส้เล็กหรือลำไส้ใหญ่ (ลำไส้ใหญ่อักเสบ) ซึ่งถ้าแบ่งตามระยะเวลาการเกิด จะแบ่งเป็นแบบเฉียบพลัน หรือเรื้อรัง เอกสารชุดนี้จะกล่าวถึงแต่วิธีการดูแลสัตว์เลี้ยงเมื่อเกิดปัญหาท้องเสียที่จากความผิดปกติที่ลำไส้เล็กเท่านั้น สำหรับวิธีการดูแลสัตว์เลี้ยงเมื่อเกิดปัญหาความผิดปกติที่ลำไส้ใหญ่ (ลำไส้ใหญ่อักเสบ) กรุณาติดตามอ่านได้ในบทความเรื่อง “วิธีการดูแลสัตว์เลี้ยงเมื่อเกิดปัญหาความผิดปกติที่หรือลำไส้ใหญ่ (ลำไส้ใหญ่อักเสบ)”
ท้องเสียเฉียบพลันจากลำไส้เล็ก มักเกิดอาการมาไม่เกิน 48 ชั่วโมง ส่วนมากอุจจาระมักมีมูกปน ไม่ค่อยพบว่ามีเลือดปน มักกินอาหารลดลงหรือไม่กินอาหาร สีอุจจาระมักเป็นสีน้ำตาลหรือน้ำตาลแดง สัตว์เลี้ยงจะแสดงอาการรีบหาสถานที่จะถ่าย หรือถ่ายไม่เป็นที่ ถ่ายบ่อยขึ้น อาจมีอาการเบ่งต่อหลังจากที่ถ่ายเสร็จแล้ว
ท้องเสียเรื้อรังจากลำไส้เล็ก มักเป็นมานานกว่า 7-10 วัน สัตว์เลี้ยงจะอุจจาระเป็นน้ำออกมาทีละมากๆ เพราะว่าลำไส้มีการบีบตัวมากกว่าปกติ 2-3 เท่า อุจจาระมักไม่ค่อยมีมูกปน สีอุจจาระมักเป็นสีน้ำตาลถ้าไม่มีเลือดปน แต่ถ้ามีเลือดปนจะมีสีดำ

สาเหตุของท้องเสีย
สาเหตุของท้องเสียมักมาจาก แบคทีเรีย ไวรัส พยาธิในลำไส้ และความเครียด บางครั้งสารพิษที่เกิดจากอาหารบูดเสีย การคุ้ยกินขยะ โรคแพ้อาหาร โรคของตับหรือตับอ่อนก็ทำให้ท้องเสียได้เช่นกัน
ในพวกลูกสัตว์มักได้รับผลกระทบจากท้องเสียมากกว่าพวกสัตว์โต ดังนั้นถ้าพวกลูกสัตว์เกิดปัญหาท้องเสีย ควรรีบสังเกตสิ่งผิดปกติทั้งหมด แล้วรีบพาไปพบสัตวแพทย์เพื่อทำการตรวจวินิจฉัย และทำการรักษาโดยเร็วที่สุด เพราะว่าอาการจะทรุดลงจนถึงขีดอันตรายเร็วมาก

การรักษา
กระบวนการรักษาที่สัตวแพทย์กระทำจะเริ่มจากการถามประวัติ และการตรวจร่างกาย สัตวแพทย์มักจะถามถึงโปรแกรมสุขภาพที่ได้รับมาเช่น วัคซีน การถ่ายพยาธิ อาหารที่ให้ ข้อมูลเกี่ยวกับชีวิตประจำวัน ซึ่งส่วนใหญ่ก็สามารถวินิจฉัยได้ และสามารถให้การรักษาได้เลย สัตวแพทย์จะแนะนำให้งดอาหารทุกชนิดเป็นเวลา 24-48 ชั่วโมง ขึ้นกับระดับความรุนแรง (ถ้ามากก็จะให้งดนานขึ้น และจะงดอาหารไม่เกิน 2 วันในแมว) ร่วมกับการให้การรักษา โดยทั่วไปสัตวแพทย์จะแนะนำให้มีการให้น้ำแก่สัตว์เลี้ยงอย่างเต็มที่ ยกเว้นในรายที่มีอาการอาเจียนจะให้งดน้ำด้วย
สำหรับสัตว์เลี้ยงที่มีปัญหาการเสียน้ำอย่างรุนแรง สัตวแพทย์จะมีการให้สารน้ำเข้าเส้นเลือดก่อนที่จะมีกระบวนการรักษาอื่นๆ

การดูแลสัตว์ป่วยที่บ้าน
หลังจากที่งดอาหารครบกำหนดตามที่สัตวแพทย์แนะนำแล้ว เจ้าของสัตว์ควรดูแล และให้อาหารตามคำแนะนำต่อไปนี้
1. ให้อาหารทีละน้อยๆ แต่ให้บ่อยๆ (วันละ 3-6 มื้อ)
2. ให้อาหารที่ย่อยง่าย ไขมันต่ำ หรืออาหารที่สัตวแพทย์แนะนำ
3. อย่าให้อาหารที่มีรสหวานจัด นม หรือขนมทุกชนิด
4. สังเกตอาการของสัตว์ป่วยอย่างละเอียด รวมถึงลักษณะของอุจจาระ และสิ่งต่างๆที่ปนอยู่ในอุจจาระด้วย

โรคขี้เรื้อนรูขุมขน (Demodicosis)

โรคขี้เรื้อนรูขุมขน หรือบางคนเรียกว่าโรคขี้เรื้อนเปียก เป็นโรคผิวหนังที่เกิดจากไรขี้เรื้อนที่ชื่อว่า ดีโมเดกซ์ ซึ่งไม่สามารถเห็นได้ด้วยตาเปล่า ไรขี้เรื้อนชนิดนี้จะอาศัยอยู่ในรูขุมขน และต่อมไขมันของผิวหนัง การแพร่กระจายของไรขี้เรื้อนชนิดนี้จะแพร่จากแม่ไปยังลูกในช่วง 16 ชั่วโมงหลังคลอดเท่านั้น ซึ่งในสุนัขปกติทุกตัวจะมีไรขี้เรื้อนชนิดนี้อยู่ในจำนวนไม่มาก แต่ในสุนัขที่มีปัญหาภูมิคุ้มกัน จะทำให้ไรขี้เรื้อนเพิ่มจำนวนจนมากพอที่จะเกิดปัญหาได้
อาการที่แสดงออกของโรคนี้มี 2 แบบคือ เป็นเฉพาะที่ (localised) ซึ่งเป็นแค่พื้นที่เล็กๆบนผิวหนัง กับ แบบเป็นกระจายทั่วตัว (generalised) ซึ่งเป็นทั่วตัว รวมถึงที่เท้าด้วย รอยโรคของผิวหนังที่มีปัญหาได้แก่ ขนร่วงและแดง อาจพบลักษณะขุย และสะเก็ด เราพบการติดเชื้อแบคทีเรียแทรกซ้อน เนื่องตัวไรไปทำให้รูขุมขนเสียหายได้อยู่บ่อยๆ ซึ่งการติดเชื้อแบคทีเรียนี้ จะทำให้เกิดอาการคันอย่างรุนแรง ถึงป่วยหนัก หรือตายได้ ถ้าการติดเชื้อนี้เป็นการติดเชื้อในชั้นลึก หรือมีการลามเข้าสู่กระแสเลือด โรคขี้เรื้อนรูขุมขนแบบเป็นกระจายทั่วตัว (generalised demodicosis) สามารถแพร่ทางกรรมพันธุ์ได้ ดังนั้นสุนัขมีสายพันธุ์ หรือญาติที่เป็นโรคขี้เรื้อนรูขุมขนแบบเป็นกระจายทั่วตัว จึงควรทำหมันทั้งหมดเพื่อหยุดการแพร่กระจายไปสู่รุ่นลูกรุ่นหลาน การวินิจฉัยโรคนี้ ทางคลินิกบ้านรักสัตว์ (ศูนย์โรคภูมิแพ้ และโรคผิวหนังของสัตว์เลี้ยง)จะกระทำโดยการขูดตรวจผิวหนัง เพื่อตรวจดูตัวไรด้วยกล้องจุลทรรศน์ สำหรับสุนัขที่เป็นโรคขี้เรื้อนรูขุมขนแบบเป็นกระจายทั่วตัว ทางคลินิกบ้านรักสัตว์มีความเห็นว่า ควรได้รับการตรวจหาสาเหตุโน้มนำเพื่อที่ได้ทำการรักษาต่อไป
การรักษาโรคขี้เรื้อนรูขุมขน จะขึ้นกับอายุ สภาพของตัวสัตว์ป่วย และความรุนแรงของโรค แบบที่เป็นเฉพาะที่ในสุนัขอายุน้อยกว่า 1 ปี พบว่ากว่าครึ่งมักจะหายได้เองโดยไม่ต้องทำการรักษา แต่ต้องระวังเรื่องการติดเชื้อแทรกซ้อน และต้องคอยระวังเรื่องการลุกลาม หรืออาการแย่ลง สำหรับในตัวที่ต้องการเก็บไว้ผสมพันธุ์ไม่ควรทำการรักษา ควรลองปล่อยให้หายเอง เพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้เป็นแบบเป็นกระจายทั่วตัว ทางคลินิกบ้านรักสัตว์พบว่า บ่อยครั้งที่การใช้ยาทาหรืออาบทำให้บริเวณที่เป็นโรคดูแย่ลง ก่อนที่จะเริ่มหายดี และเราพบได้บ่อยอีกเช่นกันว่า ในหลายๆรายมักมีการติดเชื้อแบคทีเรียแทรกซ้อน ซึ่งในกรณีนี้ทางคลินิกบ้านรักสัตว์จะให้ยาปฏิชีวนะร่วมด้วย
ในรายที่เป็นแบบเป็นทั่วทั้งตัว ทางคลินิกบ้านรักสัตว์จะใช้ยากิน หรืออาบเพื่อกำจัดตัวไรขี้เรื้อนที่อยู่ในรูขุมขนโดยตรง เนื่องจากรูขุมขนเป็นบริเวณที่ยาเข้าถึงได้ยาก และตัวไรขี้เรื้อนมักมีความทนต่อยา ดังนั้นการรักษาโรคนี้ส่วนใหญ่มักต้องใช้ยาในขนาดที่สูง และใช้เวลาในการรักษาที่นาน ทางคลินิกบ้านรักสัตว์จะมีการทำการตรวจเป็นระยะเพื่อที่จะบอกได้ว่า เมื่อใดจึงสามารถหยุดยาได้ ซึ่งเจ้าของสุนัขไม่ควรหยุดยาเองเมื่อดูเหมือนว่าอาการหายดีแล้ว เพราะตัวไรที่ยังหลงเหลืออยู่จะทำให้กลับมาเป็นใหม่ได้อีก ซึ่งทางคลินิกบ้านรักสัตว์พบว่า หลายๆรายที่กลับมาเป็นใหม่มักต้องการระยะเวลาในการรักษาที่นานขึ้น เพราะตัวไรจะมีความทนต่อยาที่สูงขึ้น เช่นเดียวกับโรคผิวหนังอื่นๆ ถ้ามีการการติดเชื้อแบคทีเรียแทรกซ้อน ทางคลินิกบ้านรักสัตว์จะให้ยาปฏิชีวนะร่วมด้วย ในสุนัขที่เป็นแบบเป็นทั่วทั้งตัว ทางคลินิกบ้านรักสัตว์มีความเห็นว่าควรที่จะได้รับการทำหมัน เพื่อลดปัจจัยที่เหนี่ยวนำให้เกิดโรค ได้แก่ความเครียดจากวงรอบการเป็นสัด และลดการแพร่กระจายไปตามสายพันธุ์ โดยเฉพาะในกลุ่มพันธุ์แท้
ในรายที่เป็นแบบเฉพาะที่ ถ้าได้รับการดูแลรักษาที่เหมาะสม มักมีการพยากรณ์โรคที่ดี แต่ถ้าโรคเริ่มรุนแรงขึ้น การพยากรณ์โรคจะแย่ลงตามอาการที่เป็นมากขึ้น ในรายที่เป็นแบบเป็นทั่วทั้งตัวบางราย มักมีการกลับมาเป็นใหม่หลังการรักษา ซึ่งต้องการการตรวจ และทำการรักษาเพื่อควบคุมโรคเป็นระยะๆตลอดชีวิต แต่ในรายที่เหลือสามารถหายขาดได้เมื่อได้รับการรักษาที่เหมาะสม
ในสุนัขที่เป็นขี้เรื้อนรูขุมขนทุกตัว ต้องได้รับการดูแลที่ดี และปลอดความเครียดให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้ อาทิเช่น ให้อาหารที่มีโภชนาการครบถ้วนและสมดุล ได้รับการถ่ายพยาธิ ป้องกันพยาธิหัวใจ ป้องกันและกำจัดเห็บหมัด ตรวจเช็คร่างกายเป็นระยะ และได้รับโปรแกรมวัคซีนที่เหมาะสม เป็นต้น